راهپیمایی بیست و دو بهمن

عزیز میگه:
«این استکبار بدبخت جهانی هی میره دندونسازی، باز این احمدی ن‍ژاد میاد مشت محکم میزنه تو دهنش.»

# فرهنگ

تهران ویلا

سال آخر جنگ، زمستان سرد شصت و شش، عزیز دست پسرهای چهار پنج ساله اش را می گرفت و به حمام عمومی می برد.
گاز نبود. آبگرمکن برقی خانه بدون برق که کار نمی کرد و مخزن کوچکی هم داشت که برای حمام کردن بچه ها کفاف نمی داد. این بود که عزیز دست بچه ها را می گرفت و چهار تا خیابان پیاده می برد تا به تنها حمام عمومی محل برسند.
حمام نمره گران بود و کم مشتری. اما عزیز برای تمیزی بچه هایش خرج می کرد. همان اول چادرش را به کمر گره می زد و سکوی رختکن را با تشت آب می شست. پسرها دم در نمره منتظر می ماندند تا کار آبکشی رختکن تمام بشود. بعد بقچه اش را باز می کرد و سفره ی بزرگی روی سکو پهن می کرد. روی سفره ملافه ای می کشید و نوبت پسرها می رسید. چکمه و جورابشان را در می آورد و بلندشان می کرد و روی ملافه می نشاند. درِ حمام را می بست و یکی یکی از رختکن به دوشخانه می برد و می شستشان؛ خشک می کرد و لباس می پوشاند...
عزیز توی بقچه اش میوه هم داشت. سیب و خیار. حتی نمکدان هم می آورد. توی رختکن بخار گرفته به بچه ها سیب و خیار می داد و در این فاصله خودش دوش می گرفت.
لباسش را که می پوشید، آن قدر صبر می کرد تا حمام از بخار بیافتد. لای در را باز می گذاشت و شال گردن به بچه ها می بست. دستشان را می گرفت و کم کم بیرون می آورد که یکهو سرما نخورند. برای برگشت  هم تاکسی می گرفت...
*
این رویا تمامی ندارد.

# تهران

# قصه

باز طعم دلخوشی

و امروز هم
دمی گوجه فرنگی بار گذاشتم
که عزیز، رنجور بود و خسته.

بهانه ای کوچک، برای دلخوشی مکرر.

# زندگی

طعم دلخوشی

همه ی دلخوشی این روزِ بی سرخوشی ام، انارِ کوچکِ پوست چروکیده ای بود که با عزیز نصف کردیم و خوردیم.
کمی سرخ بود؛ و بسیار ترش.

# زندگی

دوره ی نقاهت

روزه نگرفتن عزیز هم تماشایی است.

# زندگی

تقاضا

دعا بفرمایید.

# زندگی

تقاضا

عزیز ناخوش است.
دعا بفرمایید.

# زندگی

درویشی و خرسندی

دقیقاً روبروی خونه‌ی ما دارن ساختمون می‌سازن. شبا یه پیرمرد افغانی توی چادر کوچیکش، کنار اسکلت فلزی نیمه کاره، بیدار میشینه و نگهبانی میده.

اون شب «عزیز» به حس و حال پیرمرده غبطه می خورد. می‌گفت: «یعنی میشه من جای اون باشم؟»

# قصه

محضر

عزیز که خودکار را بر می دارد تا پای صلحنامه را امضا کند، چشمم خیره می ماند به گردش دستش و خطوط آشنایی که آن همه سال بارها و بارها پای رضایتنامه ها و کارنامه های مدرسه ام نقش بسته بود.

چقدر دلتنگ این امضا بودم و نمی دانستم.

# حج

هروله

صبح زود از کربلا رسیدن تهران.
همون جا توی ترمینال -نمی‌دونم چه جوری- ردیف کرده که ماه آینده دوباره برن زیارت.

آدم چی بگه آخه؟!

# اهل بیت

تسبیح

عزیز از قم چند تا تسبیح رنگ و وارنگ گرفته که برای خادمه های حرم نجف ببرد.

# اهل بیت

پیام

روی کاشیِ دیوارِ آشپزخانه، با ماژیک وایت برد، نوشته‌است:

«رحماللهامرأً عملعملاً فاتقنه»

# تربیت

تصادف

توی خیابون موتوریه زده بود به عزیز. اومده بود خونه، هی راه می‌رفت و می‌گفت:
«طفلکی جوون بود. اگه یه طوریش می‌شد چی؟»

# قصه

تذکر

به همسایه بالایی گفته بود:
«حاجیه خانم، به نوه‌هاتون بگید این‌جا سردار جنگله، جنگل که نیست! به کم مراعات ما رو بکنند»

# زندگی

رمز پیشرفت

عزیز میگه:
«هیچ‌وقت از کارِ خودت خوشت نیاد»
حرف همینه و بس.

# تربیت